Aklıma bir iki hikaye geliyor.
Tam zamanlı merkezi bir Milli Takım programında, herhangi bir tur veya müsabaka için gerekli olandan genellikle daha fazla tam zamanlı antrenman yapan oyuncu vardır. Takımdan ayrı olduğu zaman, bu oyuncular küçük bir grupta kalır ve antrenman yapar. Tecrübelerime göre, bu oyuncularla çalışan koç, geri dönen takıma, oyuncuların iyi çalıştığını ve çok geliştiğini mutlaka rapor ederdi. Ve hiç şüphesiz, bu oyuncular tam grup halinde antrenmana döndüklerinde, geride kalıp antrenman yapanlarda hiçbir gelişme kanıtı yoktu.
Bir zamanlar Genç Milli Takım turunun incelemesine katılmıştım. Müsabaka sırasında zayıf top karşılama konusu gündeme geldiğinde, koçlardan biri yüksek sesle iyi top karşılayıcıların neden maçta performans gösteremediklerini merak etti.
Her iki durumda da koçlar, antrenman ile maç arasındaki uygulama performansı ile öğrenme arasındaki ilişkiyi yanlış anlamıştı.
İlk gruptaki oyuncular yani takım içerisinde olanlar yaptıkları antrenmanlarla iyileşme göstermişti. Ancak küçük grup tatbikatlarının karmaşık ekip tatbikatlarına göre çok az etkisi vardır.
İkinci durumdaki sorunun göze batan cevabı, ‘aslında iyi top karşılayıcılar değillerdir’. Bu da koçun neden öyle olduğunu düşündüğü sorusunu akla getiriyor. Bunun cevabı, küçük tatbikatları diğer oyunculardan daha iyi yapabilecekleriydi.
İki hikaye ve dipnotlar ortak bir koçluk durumunu vurgular. Antrenörler, yarışmaya hazırlanmak için oyuncularla birlikte çalışır. Oyuncular beklenen seviyede performans göstermediğinde, koçlar her zaman oyuncunun neden düzgün antrenman almadığına bakar ve asla antrenmanın kendisi üzerinde düşünmez.
Rekabet tarafından sağlanan kanıtlar çoğunlukla nettir. Ve eğer koç iyi hazırlık çalışmaları için övgü almak istiyorsa, kanıt çalışmalarının eksik olduğunu gösterdiğinde de aynı şekilde övgü almalıdır.
Mark Lebedew
Practice v Competition – At Home On The Court (marklebedew.com)
