“Ben Hov’um,” Tim Hovland’ın uysal bir şekilde konuştuğu biliniyordu. “Büyürken birçok spor dalında yıldız bir sporcuydum ve mesleğim olarak Plaj Voleybolunu seçtim.”
Tim Hovland, plaj voleybolunda bir sonraki yemeğini yemek için hapsedilmiş bir aslan gibi duran bir efsaneydi. Büyük Oyun Avcısı olarak biliniyordu. Yani şampiyonaların en büyüğünde elinden gelenin en iyisini yapmıştı.
“Rhode Island veya Fresno kimin umurunda” dedi, “Onlar sadece hile pazarlıyorlar, Miller’ın bazı yerel distribütörlerin kanlarını emmesinin bir yolu. Rhode Island Open’ı kazanma hayaliyle kim büyüyor? Gerçek bir atlet büyük olayları, şampiyonaları kazanmayı hayal eder. Ben sadece büyük etkinliklerde büyük şampiyonluk için oynuyorum ”.
Ve oynadığı bu şampiyonaların çoğunu kazandı.
Tim Hovland ile çocukken tanıştım. Onunla oynadığımda beni arardı.
Dünyada gerçekten tek bir Hov var ve Tim ile oynamak gerçekten özeldi. Bana turda nasıl rekabet edeceğimi ve maçtan önce neden krep yememem gerektiğini öğretti. O kadar iyi bir insandı ki, tanışabileceğin en iyi insanlardan biriydi. Her zaman insanları eğlendirmek ve onlara voleybolun yanı sıra güzel bir şov vermek istiyordu. Oyuncu partisinde barda ya da maç sırasında gömleğini yırtıp atarken, sadece etrafındaki herkesin iyi vakit geçirmesini istiyordu. Ama orada onunla sahada dururken, düdük çalmadan hemen önce, bana bakıp doğru şeyi söyleyecekti ve sanki dünyaya karşı benim ve Hov gibiydi ve hiçbir şey bizi durduramayacaktı.
Hikayelere gelince … Ama favorilerimden biri, o ve ben Dünya Kupası’nda oynadığımız sırada İtalya’da gerçekleşti. O gün oynamayı bitirmiştik ve sahilde doğaçlama bir parti başlatmıştık. Birçok içkiden sonra, gece şenlikleri için temizlik yapmamız gerektiğini fark ettik ve bu yüzden turnuva mekik durağına gittik. Minibüsün bizi otele geri götürmesini bekliyorduk ve şoför ortalıkta dolanıyordu ve Hov sinirleniyordu, bu yüzden hepimiz minibüse atladık ve Tim direksiyona geçip sürmeye başladı. Mr.Toad ‘ın kasabadaki çılgın gezintisi gibiydi, birkaç tek yönlü sokakta yanlış yoldan bile geçtik. Bir şeyi nasıl mahvetmediğimiz hala bir muamma. Otele vardık ve Hov onu ön merdivenlerden yukarı, açık portikodan sürdü ve lobiye park etti. Hepimiz yığıldık ve personel nihayet minibüslerine ne olduğunu anladıktan sonra bize hayretle baktılar, sanki bu insanlar kimlermiş gibi. Hov’la birlikteyken ya voleybol maçları kazanıyordunuz ya da hayatınızın en güzel anlarını yaşarken gülmekten katılıyordunuz.
Ama daha küçük turnuvalarda olan buydu. Büyük etkinlikler ise tamamen işti. Önemli olan olayların kazananıydı. O Dünya Kupası’nı İtalya’da kazandık. Sadece bunu söylüyorum.
Bir gün sabah kaldığımız otelin restoranına geldi. “Krep yiyorsun,” diye patladı bana. “Krep yediğinde berbatsın Kid.” “Krep severim,” dedim, “ve ayrıca dün gece büyük boy bir su aygırı öldürecek kadar içtin. Bizi nasıl kaybettireceğim? Ve barın yarısını odamıza getirip, içtiniz, puro içtiniz ve bütün gece poker oynadınız ”. “O kadar uzun süre orada değillerdi,” diye itiraz etti. Sabah 4’e kadar oradaydılar. Bu sadece üç saat önceydi, ”diye karşılık verdim. Çok sertsin Kid. Kahvaltı yapacağım, dört Advil ve bir Mountain Do, şampiyonların kahvaltısı.”
Hov ile o noktada belki ona meydan okuyabileceğimi düşünecek kadar uzun süre konuştum. “Daha iyisini yapabiliriz,” diye yalvardım. “Daha iyi,” diye neredeyse kükredi. “Bu yıl yenilmedik”. “Yenilmez,” neredeyse tükürecektim, “bu sezonun altıncı turnuvası”.
Bana yaşlı bilge bir Büyücünün gözleriyle baktı. Daha önce bahsettiğim “The Kid” e turnede nasıl rekabet edileceğini öğreten kişinin gözleri. “The Hov” ve beraberinde gelen tüm eğlence ve maskaralıklar gitmişti.
Yerine şampiyon Tim Hovland gelmişti. “Bu sezon şimdiye kadar kaç büyük turnuva oldu? Ve neredeydi? Ve kim kazandı?” Profesörce konuştu. “Bu yıl şu ana kadar Clearwater’daki Jose Cuervo adında büyük bir turnuva oldu ve biz onu kazandık” diye yanıt verdim. “Bak 1-0 olduk. Bu yıl yenilmeziz” dedi. Devam etti, “ve ne kadar para ödülü kazandık?” “50.000 dolar”.”Ve bu sezon şimdiye kadarki en büyük para ödülü nedir?” “50.000 dolar”. “Peki kim kazandı?” Tekrarladı. “Yaptık”. “Peki şu anda para ödülü olarak turu kim yönetiyor?” “Biz.” “Bak Kid,” dedi, “şu anda dünyanın bir numaralı takımıyız, yenilmeziz.” İşte bu yüzden bugüne kadar asla krep yemem.
Hov’a, Büyük Oyun Avcısı’na!
