Voleybol, oyuncuların toplam ~ 60-90 dakikalık bir süre boyunca sık sık kısa süreli yüksek yoğunluklu deparlar, sıçramalar (engelleme ve smaçlama) ve saha hareketlerinde rekabet etmelerini gerektiren aralıklı bir spordur. Bu, oyuncuların iyi gelişmiş anaerobik alaktik ve glikolitik enerji sistemlerine ve ayrıca oldukça iyi geliştirilmiş oksidatif yeteneklere sahip olmasını gerektirir. Bununla birlikte, tekrarlayan patlayıcı hareket paterni sırasında laktik asit birikiminin artma oranı net değildir. Aerobik kondisyonun, artan aerobik yanıt, geliştirilmiş laktat (La) giderimi ve geliştirilmiş kreatin fosfat (CP) rejenerasyonu yoluyla yüksek yoğunluklu aralıklı egzersizde iyileşmeyi arttırdığı bildirilmektedir. Nitrik oksit (NO) fiziksel uygunluk durumu ile ilişkilidir ve nitrik oksit sentaz enzimi (NOS) aracılığıyla L-arginin’den sentezlenir ve vazodilatör, antioksidan ve metabolik düzenleyici özelliklere sahip bir gazdır. NO’nun egzersiz sırasındaki metabolik özellikleri; kan akışının düzenlenmesi, hücreye glikoz alımı, kas kasılma fonksiyonu ve glikolizin kısıtlanması, mitokondriyal solunum ve CP yıkımı olarak özetlenebilir. NO’nun fizyolojik koşullara bağlı olarak hem oksidan hem de antioksidan özelliklere sahip olduğu belirtilmektedir. Egzersizle indüklenen oksidatif stres (OS), arteriyel antioksidan enzimleri indükleyerek yararlı olabilir ve endotel fonksiyonundaki iyileşme, katalaz ve endotelyal NOS (eNOS) gibi antioksidan savunmayla ilişkili enzimlerin ekspresyonunda bir artışa atfedilmiştir. orta yoğunlukta aerobik egzersiz yüksek yoğunluklu egzersiz ise üretilen reaktif oksijen türleri ile OS düzeylerini arttırır ve endotel fonksiyonunu olumsuz etkiler, NO’nun biyoyararlanımını azaltır. NO’nun tüm izoformları, hipoksi ve kas kasılmaları yoluyla transkripsiyonla düzenlenebilir. Nöronal NOS (nNOS) ekspresyonu kontüzyon, ciddi yaralanma ve kas aktivitesi ile artar. Tekrarlayan sıçramalardan ve kuvvet gereksinimi hareketlerinden kaynaklanan olası travmalar, voleybol maçı sırasında NO üretimine neden olabilir. Voleybol antrenmanlarından sonra NO’daki artış, aerobik kondisyondaki rolü nedeniyle voleybol performansına, La eliminasyonunu ve insülinden bağımsız glukoz alımını artırmaya katkıda bulunabilir veya fosfokreatin yıkımını engellediği için voleybol performansını kısıtlayabilir. Bu nedenle, bir voleybol maçı sırasında kan NO seviyelerindeki değişiklikler OS ve fizyolojik stres seviyelerini olumlu veya olumsuz olarak etkileyebilir. Bu nedenle, bir voleybol maçının serum NO seviyelerini artırdığı ve bu artışın oksidatif ve fizyolojik stres seviyelerinin yanı sıra kan La konsantrasyonu ve La eliminasyon hızı (LES) ile ilişkili olduğu, ancak anaerobik güç performans indeksleri ile ilişkili olmadığı varsayıldı. Hipotezi test etmek için, bir voleybol maçının serum NO seviyeleri ve belirtilen OS belirteçleri, toplam oksidan durumu (TOS) ve toplam antioksidan durumu (TAS) üzerindeki etkilerini belirlemek için genç kadın voleybol oyuncuları veya hareketsiz kontrollerdeki iki ayrı voleybol maçı karşılaştırıldı, eritrosit glutatyon peroksidaz (GPx) aktivitesi, albümin ve ürik asit seviyeleri ile serum kreatin kinaz (CK), laktat dehidrogenaz (LDH), alanin aminotransferaz (ALT) ve aspartat amino transferaz (AST) aktiviteleri, La konsantrasyonu, LES ve bazı voleybol performans endeksleri.
Konular
16-22 yaş aralığındaki on iki sağlıklı kadın yarışmacı voleybolcu ve bir kontrol grubundan (n = 12) oluşan bir grup çalışmaya katılmak için gönüllü oldu. Çalışma sırasında iki yerel voleybol kulübünden voleybolcular, aktif sezonda ortalama 10 saat / hafta ile 6,83 (1,69) yıldır antrenman yapıyorlardı. Kontrol grubu, çalışmadan en az üç yıl önce düzenli voleybol antrenmanından vazgeçen, voleybol antrenmanı deneyimi olan kişilerden oluşuyordu. Katılımcıların hiçbiri herhangi bir yaralanma yaşamadı veya herhangi bir ilaç tedavisi görmedi. Antrenmanın veya dönemselleştirmenin etkilerini en aza indirmek için tüm testler, normal voleybol sezonunda ilkbaharda yedi günlük bir süre içinde standart koşullarda yapıldı. Ek olarak, her katılımcı için sirkadiyen varyansın herhangi bir etkisini en aza indirmek için günün test zamanı tekrarlandı. Adet döngüsünün luteal fazında kan örnekleri alındı. Çalışma protokolü Yerel Tıbbi Araştırma Etik Komitesi (11-3.1 / 10-02.06.2011) tarafından onaylandı ve ebeveynden yazılı bilgilendirilmiş onam alındı.
Deneysel tasarım
Bir voleybol maçının fizyolojik ve OS belirteçleri üzerindeki etkilerini araştırmak için bu standartlaştırılmış kontrollü saha deneyi için ön ve son test çalışma tasarımı kullanılmıştır. Aynı gün, sıçrama yüksekliklerinin (cm), test sürelerinin (dakika), koşu mesafeler (m), parmak ucu kan La yanıtları (mM) ve kalp hızları (HR) (atım / dakika). Üç günlük bir sürenin ardından aktif voleybolcular ve kontrol grubu bir gün arayla üç set antrenman maçları gerçekleştirdi. Maç öncesi ve sonrası alınan venöz kan örnekleri biyokimyasal analizleri yapmak için kullanıldı.
Spike-block atlama ve çeviklik T-testi:
Anaerobik yetenekler standart yöntemler kullanılarak spike ve block jump performansları ve T testi ile değerlendirilmiştir. Her bir sivri uç ve blok atlama denemesi, 2 dakikalık aralıklarla üç kez gerçekleştirildi ve çeviklik T-testi iki kez tekrarlandı. En yüksek puanlar kaydedildi.
Yoyo aralıklı toparlanma testi (IR1):
IR1 testi, aerobik sistemin maksimum aktivasyonuna odaklanır. Test, koşular arasında tükenene kadar 10 saniyelik aktif toparlanma (2×2.5 m joggingden oluşan) ile artan hızlarda gerçekleştirilen 20 metrelik mekik koşularından ve koşuların ardından 20 dakikalık pasif toparlanmadan oluşur. Test sonuçları, kapsanan mesafeler (m) olarak kaydedildi. LES ve HR geri kazanım hızı (HRRS) geri kazanım La ve HR yanıtları kullanılarak şu şekilde hesaplandı: Kapiler kan örnekleri (150 μl) dinlenme sırasında parmak uçlarından, IR1 testinin 3. ve 20. dakikalarında alındı. Toplam kan La (plazma + eritrosit) konsantrasyonları, bir laktat analizörü (YSI 1500 Sport, Yellow Springs Inc., Ohio, ABD) ile elektroenzimatik membran yöntemi kullanılarak analiz edildi. LES (mM / dak), test sonrası 3 ile 20 dakika arasında La yanıtlarındaki delta farkının 17 dakikalık geçen süreye bölünmesiyle hesaplandı. HR’ler, kablosuz veri iletimi sağlayan bir telemetrik ölçüm sistemi (Activio AB, Stockholm, İsveç) tarafından kaydedildi. HRRS (atım / dakika), HR yanıtlarındaki delta farkının testten hemen sonraki ve 3. dakika arasındaki 3 dakikalık geçen süreye bölünmesiyle hesaplandı.
Voleybol maçı: Üç set antrenman maçları her grup tarafından ayrı ayrı hakem eşliğinde oynandı. Her oyuncu tüm oyunu değiştirmeden oynadı. Bir Borg’un kategori-oran ölçeğine göre algılanan efor oranı (RPE), HR ve La, 5. dakika önce, teknik molalar sırasında (8. ve 16. sayılar) ve maçlardan hemen sonra değerlendirildi.
Biyokimyasal Analizler
Serum için boşaltılmış düz (10 ml), hemolizat için heparinize tüpler (2.5 ml) ve maçtan 30 dakika önce ve 10 dakika sonra hemogram için K3EDTA içeren tüplere (2.5 ml) toplam 15 ml kan örneği alınmıştır. Vacutainer tüpleri (10 mi), oda sıcaklığında 30 dakika tutuldu ve daha sonra 1500 g’de 15 dakika santrifüjlendi. Serum çıkarıldı ve analize kadar -20 ° C’de tutuldu. Analizler beş gün içinde yapıldı. Katılımcıların açlık kan şekeri, kan üre nitrojen, ürik asit, kreatinin, toplam protein, albümin, globulin seviyeleri, ALT ve AST enzim aktiviteleri; serum NO seviyeleri, CK ve LDH aktiviteleri, serum toplam antioksidan (TAS) ve oksidan durumu (TOS) ve eritrosit GPx aktivitesi bir oto-analizör (Abbott Architect C8000, ABD) ile analiz edildi. Voleybol maçının bu belirteçler üzerindeki etkilerini ortaya çıkarmak için parametreler değerlendirildi. Analitik varyasyonun etkisini en aza indirmek için tüm numuneler aynı gün analiz edildi. Kan hacmindeki değişiklikler (PV,%) Dill ve Costill yöntemi ile hesaplandı ve düzeltildi. Bir EDTA tüpünden hemogram analizi, özel bir laboratuvarda otomatik hematolojik analizör (BC-3200 Mindray, Çin) ile aynı gün 3-4 saat içinde yapıldı.
Serum NO seviyelerinin analizi:
NO analizleri, Griess reaktifi ile ticari bir kit (Oxford, Biomedical Research, ABD) kullanılarak spektrofotometrik olarak (Shimadzu UV 1700, Japonya) gerçekleştirildi. Serum NO seviyeleri (NO2 + NO3) µM olarak hesaplandı.
TAS ve TOS seviyelerinin ölçülmesi:
TAS, vücudun güçlü serbest radikallere karşı toplam antioksidan kapasitesini ortaya koyarken, TOS vücuttaki toplam oksidan miktarını verir. Serum örneklerinde Erel’in geliştirdiği kolorimetrik yöntem kullanılarak otoanalizör (Abbott Architect C8000, ABD) ile ticari bir kit (Rel Assay Diagnostics, Türkiye) spektrofotometrik olarak tayin edildi. Sonuçlar (mmol trolox Eqv / l) olarak verildi. Çalışma içi CV, TAS için% 1,4 idi. TOS için sonuçlar H2O2 (μmol H2O2 Eqv / l) eşdeğeri olarak verilir. Çalışma içi CV TOS için% 3.6 idi. Serum TAS / TOS oranı oksidatif stres indeksi (OSI) olarak tanımlanır.
GPx aktivitesinin analizi:
Hemolizattan eritrosit GPx aktivitesinin ölçümü, otomatik analizör (Abbott Architect C8000, ABD) ile ticari bir kit (Randox Laboratories, UK) kullanılarak Paglia ve Valentine yöntemi ile kinetik olarak gerçekleştirildi. Hemolizatı hazırlamak için, heparinize kan örnekleri önce üç kez fizyolojik salin ile yıkandı ve eritrosit örnekleri analiz edilene kadar -20 ° C’de derin dondurucuda saklandı. Analizden önce, yıkanan eritrositin oda sıcaklığında çözülmesine izin verildi ve ardından bir Drapkin solüsyonu kullanılarak hemolizden geçirildi. Sonuçlar (U / g Hb) olarak verildi. Çalışma içi CV GPx için% 4,5 idi.
İstatistiksel analiz
Veriler, normallik (KolmogorovSmirnov) ve homojenlik (Levene) testinin ardından SPSS v15.0 (SPSS Inc., Chicago, ABD) kullanılarak analiz edildi. Ön ve son test değerlerini karşılaştırmak için Wilcoxon’un işaretli sıra testi kullanıldı. Her bir bağımlı değişken arasındaki karşılaştırmalar MannWhitney U testi ile yapılmıştır. Korelasyon analizleri Spearman’ın rho testiyle yapıldı. Önem p≤0.05 düzeyinde oluşturuldu. Veriler ortalama (SD) olarak verildi
SONUÇLAR
Tanımlayıcı analizlere göre, aktif oyuncular kontrol grubuna göre anlamlı olarak daha yüksek smaç, blok atlama yüksekliği (cm) ve çeviklik T-testi puanlarına sahipti. 3. dakikada PostIR1 La ve IR1 sonrası HR yanıtları voleybolcularda kontrollere göre anlamlı olarak daha düşüktü.
Maç sırasında ölçülen ortalama parmak ucu kan La, HR ve RPE, oyunculara göre (2.8 ± 0.4 mM, 105.3 ± 12.8 atım / min, 3.40), (p ≤0.05). Ölçüm noktalarına ait La, HR ve RPE Şekil 1’de verilmiştir. Ana sonuçlara göre hem oyunculardan hem de kontrollerden elde edilen bazal serum parametreleri arasında CK (p = 0,02) ve albümin (p = 0,003) dışında anlamlı fark yoktu seviyeleri. Test sonrası CK (p = 0,015), LDH (p = 0,004), TAS (p = 0,036), NO (p = 0,012), albümin (p = 0,028) ve AST (p = 0,008) düzeyleri, oyuncu grubu bazal seviyeleri kontrol grubunda ise CK (p = 0,008), LDH (p = 0,006), TAS (p = 0,002) ve AST (p = 0,028) seviyeleri bazal seviyelere göre anlamlı olarak yüksekti.
Her iki grubun maç öncesi ve sonrası değerlerinin hematolojik parametreleri analiz edildiğinde, hem voleybolcularda (p = 0,005) hem de kontrol grubunda (p = 0,025) beyaz kan hücre sayısında (WBC) anlamlı farklılıklar vardı hematokrit (Hct) seviyesi sadece kontrollerde (p = 0.003). Maçtan önce ve sonra hem oyunculardan hem de kontrol gruplarından elde edilen diğer parametreler ile NO arasında önemli bir korelasyon yoktu.
Voleybolcu ve kontrol grupları için maçlar sırasında ölçülen kalp atış hızı (atım / dakika), parmak ucu kan laktat (mM) ve algılanan efor oranı (1-10) seviyeleri. İşaretli değerler istatistiksel anlamlılığı gösterir (p≤0.05). Maçların hem oyuncular için (105.3 ± 12.8 atım / dakika; 2.8 ± 0.4 mM; 3.40) hem de kontroller (105.3 ± 12.8 atım / dakika; 2.8 ± 0.4 mM; 3.40) için HR, La ve RPE düzeylerine göre orta düzeyde fizyolojik stres (laktat eşiğine yakın) oluşturduğu kanıtlanmıştır. 132.9 ± 16.5 atım / dk; 3.7 ± 1.0 mM; 4.25).
TARTIŞMA
Bu çalışmanın ana bulguları, voleybol oyuncularının bir maçtan sonra artmış NO seviyeleri göstermesi ve LES ve diğer fizyolojik ve OS parametreleri ile daha önce voleybol performans indeksleri de dahil olmak üzere hiçbir grupta NO seviyeleri ve diğer faktörler arasında anlamlı ilişkiler bulunmamasıdır. ve oyunu takip etmek. Bu çalışmada kas hasarının göstergesi olarak kullanılan WBC, CK, LDH ve AST parametreleri her iki grupta da maçlardan sonra anlamlı olarak artmıştır.
Bu bulgular, her iki maçın da orta şiddette olmasına rağmen, voleybolda tekrarlanan sıçrama ve kazılarda birçok patlayıcı hareket nedeniyle mikro travmalar meydana geldiğini göstermektedir. Bu sonuçlar Souglis ve ark. bir voleybol maçının, basketbol, futbol ve hentbol gibi diğer takım sporları maçlarına göre iltihap ve kas hasarı belirteçlerinde en küçük artışı gösterdiğini bildirmiştir. Daha düşük kas hasarı seviyelerinin ortaya çıkması, voleybol antrenmanı uyarlamalarının bir sonucu olabilir. nNOS seviyeleri “hızlı seğirme” glikolitik ile ilişkiliyken, eNOS seviyeleri oksidatif kaslarla ilişkilidir. Hızlı kasılan liflerin voleybolda daha çok kullanıldığı ve voleybolda spesifik tekrarlanan hareketlerin NO artışına neden olabileceği düşünüldüğünde, hem oyuncu hem de kontrol grubunda baskın olarak nNOS aracılı NO artışı beklenmektedir. Ancak, maçın ardından oyuncuların sadece HİÇBİR seviyeleri önemli ölçüde arttı. Voleybolda spesifik enerji ve hareket türleri ile maç sırasında oluşan fizyolojik stresin kontroller için NO artışı için yeterli olmamasını sağlar. Bu nedenle belirtilen faktörlerle birlikte düzenli voleybol antrenmanı ile elde edilen endotel ve antioksidan kapasite ve bunun egzersiz sırasında aktivasyonu, kontrollerin aksine oyuncularda meydana gelen NO artışında rol oynayabilir.
Egzersizin yoğunluğu ve süresi, endojen antioksidanların düzenlenmesi için önemli bir faktördür. “Hormez Teorisi” ne göre, tekrarlayan streslere maruz kalan vücudun geliştirdiği adaptasyonlar fizyolojik savunma, performans ve sağlıkta iyileşmeler sağlar. Bu düzenlemede uzun süreli yüksek yoğunluklu dayanıklılık egzersizlerinin daha etkili olduğu ve 12 haftalık dayanıklılık eğitiminin serbest radikal üretimini azalttığı bildirilmiştir. Karma egzersizler düşünüldüğünde antioksidan savunma sisteminde önemli gelişmeler olduğu iddia edilmektedir ; futbol, rugby ve hentbol oyuncuları. Kontrol grubuna göre bazal OS düzeylerinin düşük ve antioksidan düzeylerinin yüksek olduğu görülmüştür. Kadın sporcularla yapılan bir çalışmada, OS parametre düzeylerinin çeşitli antrenman tecrübesi olan sporcuların% 68,5’ini yeterince ayırt ettiği bulunmuştur. Bu bulgular, düzenli voleybol antrenmanının, hareketsiz kontrol gruplarına kıyasla daha fazla antioksidan kapasiteye yol açabileceğini göstermektedir. Dahası, voleybol oynama süresi, antioksidan savunma sisteminin sıralı uyarlamalı tepkisini tetiklemek için yeterince uzun olmalıdır. Bu çalışmada her iki grupta da eşleşmelerden sonra sadece kan TAS, albümin (p0.05) seviyeleri başlangıç değerlerine göre arttı.
Her iki grupta da OSI’de anlamlı bir artış olmamasına rağmen, TAS, albümin ve GPx’teki artış, voleybol maçlarında meydana gelen OS’nin antioksidan yanıtla dengelendiğini ortaya koymaktadır. Ek olarak, antioksidan potansiyeli olan kan albümin düzeylerindeki artış sadece bir maçtan sonra oyuncularda gözlemlenirken, enzimatik olmayan antioksidanların oyuncu grubunda bir maç sırasında önemli ölçüde hareketlendiğini göstermektedir. Seçkin sporcuların güçlü bir oksidatif stres uyarısına sahip olduğu ve bu da büyük miktarda antioksidan savunmaya neden olduğu bildirildi. Dolayısıyla bu fark voleybolcuların kan NO seviyelerinin yükselmesinde rol oynamış olabilir. TOS’ta kayda değer bir artış olmaması, her takımda sadece altı oyuncu tarafından oynanan bir antrenman maçının yoğunluğunun aşırı serbest radikal üretimini sağlayacak düzeyde olmadığını gösterebilir. Ayrıca, voleybol maçları sırasında meydana gelen kısa süreli yüksek yoğunluklu hareketlere ek olarak, ralliler arasındaki yüksek aralık süreleri, molalar ve oyuncuların oyuncu değişikliği için harcanan zaman OS üretimini engelleyebilir. Sağlıklı bireylerde egzersiz eğitimi, aerobik, direnç ve kombine egzersiz modalitelerini içeren endotel fonksiyonunu destekler. Özellikle aerobik egzersizin başlangıçtaki NO düzeylerini artırdığı ve fiziksel uygunluk ile bu düzeyler arasında pozitif ilişkiler olduğu bulunmuştur.
Bu korelasyon, sporcuların sedanter gruplardan daha yüksek bir endotel kapasitesine sahip olduğunu gösterebilir. Özkol ve ark.istatistiksel olarak anlamlı olmamakla birlikte, eğitimli erkek yüzücülerin bazal NO seviyeleri voleybolcular ve kontrol grubuna göre daha yüksekti. Voleybolcuların başlangıç NO seviyeleri ise bu çalışmanın bulgularına benzer şekilde kontrol grubundakilerden farklı değildi. Diğer çalışmalarda, rekreasyonel futbolcuların ve profesyonel erkek futbolcuların başlangıç NO seviyeleri, koşuya katılan veya hareketsiz bir yaşam süren gruplarda bulunandan daha yüksekti. Bu farklılıklar, hipoksi ve kas kasılmaları ile NO üretimi indüklendiğinden, futbolun daha yüksek anaerobik kalitesine (örn. Çoklu sprintler) ve koşmaya kıyasla daha fazla tekrarlanan uyaran sayısına atfedilmiştir. Bu sonuçlar, sporda kullanılan spesifik hareket dinamiklerinin ve enerji metabolizmasının temel kan NO seviyelerini etkileyebileceğini göstermektedir. Bu çalışmada, her iki grupta da kan NO seviyeleri ile herhangi bir anaerobik (dikey sıçrama, T testi) veya aerobik güç (IR1, LES ve HRRS) parametreleri arasında anlamlı bir ilişki bulunmadı.
Çalışmada oyuncuların temel NO seviyeleri ile aerobik kapasitesi arasında bir ilişki bulunması beklense de, Nikolaidis ve arkadaşlarının elit voleybol oyuncularının sahip olduğunu gösterdiği gibi, bu ilişkinin yokluğu oyuncuların deneyimi ve fitness seviyesinden kaynaklanıyor olabilir. Elit olmayan genç oyunculara kıyasla daha yüksek aerobik kapasite seviyeleri. Benzer şekilde, yüzücülerde taban NO ve tepe gücü arasında pozitif bir ilişki bulunmuş, voleybolcularda ise pozitif bir ilişki bulunmamıştır. Voleybolcularda verilen anaerobik güç performans parametreleri ile NO seviyeleri arasındaki ilişkinin olmaması, voleybolun ağırlıklı olarak anaerobik yapısının yanı sıra, fizyolojik testlerin standartlaştırılmamış olması ve farklı tasarımlarda gerçekleştirilmiş olmasından kaynaklanıyor olabilir. Aerobik uygunluk ve La eliminasyon , HR geri kazanımı ve NO seviyeleri arasında önemli ilişkiler gözlendi. Bu nedenle, endotele bağlı vazodilatör rezervi daha fazla olan atletlerde, laktatın daha hızlı metabolize olması beklenir. Bununla birlikte, voleybolcuların dayanıklılık sporcularından daha yüksek aerobik kapasiteye sahip olmaması ve maçların fizyolojik stres seviyesinde 4,0 mM laktat eşiğinin altında oynanması, LES ile HRRS ve NO arasında bir ilişkinin olmamasında rol oynayabilir.
SONUÇ
Voleybol maçları her iki grupta da orta düzeyde fizyolojik ve OS seviyeleri oluştursa da, sadece oyuncu grubundaki serum NO seviyelerinin artışı, antrenman adaptasyonu ile elde edilen daha yüksek bir vazodilatör potansiyeli ve antioksidan kapasite ile ilişkili olabilir. Voleybolun anaerobik yapısına bağlı olabilecek kandaki NO seviyeleri ile performans parametreleri arasında bir ilişki yoktu. Gerçek bir voleybol maçı sırasında elit voleybol oyuncuları üzerine yapılacak bir başka çalışma, spor bilimleri literatürüne NO ve OS ile ilgili daha kapsamlı bilgi sağlayabilir.
Bir Voleybol Maçının Serum Nitrik Oksit Düzeyi ve Oksidan/Antioksidan Durum Üzerine Etkileri
Nihan Karaca – Arkas Sports Club, Volleyball Division, İzmir, Turkey
Faruk Turgay – Ege University, Faculty of Sport Sciences, İzmir, Turkey
Gülbin Rudarlı Nalçakan – İzmir Metropolitan Municipality Eşrefpaşa Hospital
Division of Sports and Health, İzmir, Turkey
Mesut Nalçakan – Ege University, Faculty of Sport Sciences, İzmir, Turkey
Ali Rıza Şişman – Dokuz Eylül University Faculty of Medicine, Department of Biochemistry, İzmir, Turkey
