İlk Asya Voleybol Şampiyonası Lebedew İçin Zorlu Ama Mutluluk Veren Bir Serüvendi
Voleybolun tarihini iyileştirme konusunda çok kötü bir iş yapan bir spor olduğu inancını uzun zamandır yaşıyorum. Düzinelerce örnekten alıntı yapabilirim, ama yapmayacağım.
Ayrıca, bunun hakkında bir şeyler yapmaya hazır olmadığında şikayet edilmemesi gerektiği inancına da uzun süre sahip oldum.
Bunu göndererek kendime bir süre şikayet etme hakkını vermeyi umuyorum.
İlk Asya Voleybol Şampiyonası, Melbourne, Ağustos 1975
Walter Lebedew, OAM
GİRİŞ:
Kısa süre önce, 17. Asya Voleybol Şampiyonası BAE, Dubai’de oynandı. Avustralya voleybol taraftarlarının hayal kırıklığına uğramasına rağmen, Avustralya yalnızca altı yıl önce Asya Şampiyonu olduklarını düşünerek çok onurlu bir yer değil, beşinci oldu. Düşüş için bazı sebepler açık bir şekilde görülüyor, diğerleri şüphesiz araştırılacak ve belki de durumu iyileştirmek için atılacak adımlar var. Bunların hiçbiri, Asya Şampiyonası tarihinde Avustralya’nın çok özel bir yer kapladığı gerçeğinden uzak değil. 1975’te otuz sekiz yıl önce, kuruluşundan on iki yıl sonra Avustralya Voleybol Federasyonu, İlk Asya Voleybol Şampiyonası’nı düzenledi. Sonsuza dek eşsiz bir onur yeri olacak ve sonsuza dek sürecek, sonra o dönemin harikası, Japonya, Kore ve Çin arasında Avustralya voleybolu ortaya çıktı.
BAŞLANGIÇ
Her şey kazayla başladı. 1973’te, o zamanlar AVF’nin Saymanı olan Melbourne’den Wolfgang Gollong, Asya Voleybol Konfederasyonu Kongresi’nde ilk kez Avustralya voleybolunu temsil etmek için kendi pahasına, Manila’ya seyahat etmek için girişimde bulundu. O zamanki Asya voleybolu oldukça basitti. Japonya, bölgedeki baskın güçtü. Erkek takımı antrenörü Yasutaka Matsudaira ile 1972’de Münih’te Olimpiyat altın madalyasını kazandı. Kadınlar ise on yıldan fazla bir süredir efsanevi Daimatsu tarafından yönetildi ve güçlü Sovyetler Birliği ekibiyle düzenli olarak Olimpiyat ve Dünya Şampiyonası’nda mücadele etti. Daimatsu, oyuncuların dönüşünün ve atlayarak top kurtarmanın mucidiydi. Rusya’da Karpol sahneye çıkmadan önce kadın voleybolun zalimi olarak kabul edildi. İdari tarafta ise zaman kaybından dolayı ortam bulanıktı. Japon voleybol hiyerarşisi ile AVC’nin daha küçük üyeleri arasında bir sürtüşme yaşandı. AVC Kurulundaki üst yönetimler Manila’nın iş bölgesinin belediye başkanı Nemesio Yabut tarafından işgal ediliyordu. Makati, Başkan ve Redentor Bautista, Sekreter olarak, her ikisi de Filipinler’dendi. Bu kısaca, Kongre’nin Manila’da yapıldığını açıklıyordu.
İLK ADIMLAR
Wolfgang Manila’dan döndüğünde ve gururla Avustralya’nın 1975’te ilk Asya Voleybol Şampiyonası’nın yapılmasına izin verildiğini açıkladı. başlangıçta sevindik ve sağlığına içtik. Ancak, doğal olarak bu uzun sürmedi. Kısa bir süre sonra, kendimizi taahhüt ettiğimiz projenin büyüklüğünün ve elverişli olan para finansmanın elde edilebilmesi için sert bir değerlendirme yapmak zorunda kaldık.
FIVB VE DÜNYA VOLEYBOLU
O sırada dünya voleybolunun durumu bugün olduğu gibi değildi. 1964’te Olimpiyat sporu olmuş ve yüzün üzerinde ulus FIVB üyesi olsa da, dünya spor sahnesindeki durumu önemsizdi. 1948’de kuruluşundan bu yana Fransız mühendis ve FIVB Başkanı Paul Libaud, kurumu temelde çok düşük üyelik ücretlerinden oluşturuyordu. Sponsorluk veya TV ücreti gibi kavramlar yoktu. Merkez personeli Madame Canaff’tan oluşuyordu. Yazarken ve seyahat ederken Fransız bayan, portatif bir daktilo ve zımba, delik delme ve klasörler gibi gerekli tüm ofis ekipmanlarını büyük bir çantada taşıyordu.
Voleybolun gücü, Sovyetler Birliği, Bulgaristan, Polonya ve Doğu Almanya gibi hâkim ülkelerle Doğu Avrupa idi. ABD öylesine geride idi ki, başka ülkelere karşı eşleşmelerde Uluslararası Kurallar olarak belirlenen kurallar dışında yerel yarışmalar için farklı kurallar bile kullandı.
Asya’da Japonya, diğerlerinin önündeydi. Antrenör olarak Matsudaira, çoğunlukla Doğu Avrupalılardan daha kısa ancak, tesadüfen Japan Tobacco Pty Ltd’nin sponsorluğunu üstlendiği ve ne yazık ki, oldukça erken yaşlarda amfizem nedeniyle ölen Katsutoshi Nekoda liderliğindeki hızlı, çevik ve daha dinamik bir takım geliştirdi. 1972 Olimpiyat Oyunlarında Matsudaira, stili ile daha kısa olduğu Doğu Avrupalıları, Doğu Almanya ve Sovyetler Birliği’ni altın madalyayı kazanmak için zorladı. Daha sonra Fuji TV için Japonya’nın voleybol organizatörü, pazarlama gurusu ve televizyon kimliği oldu. Garip bir şekilde, Japonya Voleybol Birliği’nin kasasında para biriktirdiği uzun yıllar boyunca Japonya voleybolda asla 1970’lerin görkemli günlerine geri dönmeyi başaramadı. Belki eski atasözünde bazı gerçekler vardır, bu para her şey değildir. Asya Voleybol Konfederasyonu ise ismen vardı, ancak tıpkı kaplan kadar dişsizdi ve neredeyse parasızdı.
AVUSTRALYA’DA KARANLIK ÇAĞLARDA SPOR
Avustralya’ya gelince, spor federal ya da eyalet düzeyinde herhangi bir devlet desteğinden mahrum kaldı ve neredeyse hiçbir özel sponsorluk yoktu. Spor Bakanları tek boynuzlu atlar kadar yaygındı ve bazı Spor Turnuvaları açılışına geldiğinde, genellikle Eğitim Bakanları veya benzerleri, Açılış Törenlerinde bazı pratisiteler davet edildi. Tek yaptıkları bir konuşma yapmak, yarışmacılara teşekkür etmek ve organizatörlere moral vermekti.
Birisi bugün hayal edebilir mi , Olimpiyat Oyunlarında sporcu Avustralya’yı temsil etmek üzere seçildiğinde, Devlet Birlikleri ve Olimpiyat Konseyleri tarafından destek, özel bağışlar, ünlü Avustralyalı avcı piyangoları ve düşünebilecekleri herhangi bir yolla gerekli fonları toplamak zorunda kalsınlar. Örneğin, bir zamanlar, Olimpiyat Oyunlarında ülkeyi temsil etmek için Güney Avustralya’dan üç basket oyuncusu seçilmişti fakat devlet tarafından toplanan para sadece bir kişiye kafi geldi: “Üzgünüm beyler, sizi göndermeyi göze alamayız” ve yerleri, doğudan gelen ve genellikle fon sağlama konusunda daha başarılı olan oyuncular tarafından dolduruldu.
Seçkin sporcuların başarılarına nasıl ulaştığını gösteren diğer bazı örnekler neredeyse komikti, ancak yol doğruydu. Dawn Fraser, 100 metre serbestte 1956 da birinci ve 1960 da ikinci altın madalyasını kazandı. Bir süre Adelaide’de yaşadı ve yirmi metre uzunluğundaki bir havuzu olan fuar şehrimiz olan City Baths’taki o zamanki mekanda eğitim gördü. Shane Gould 1972 Olimpiyat Oyunlarından geri döndüğünde boynunda üç altın madalya vardı. Babası, bir gazeteciye verdiği demeçte, Shane’in gururu ve şerefinin kendisine büyük miktarda para olan 70.000 $ ‘a mal olduğunu söyledi. Bu elbette koçları işe almak, yüzme havuzu saati kiralamak, etkinliklere seyahat etmek vb. İçin, gençlerin olaydan önceki yıllar boyunca Tanrı’nın verdiği yeteneğini en yüksek zirveye çıkarmasını sağlamak içindi.
ORGANİZASYON KOMİTESİ
AVF’nin mücadele ettiği ve başarılı bir olaya dönüştüğü, okuyucunun görevin bütünlüğünü daha iyi anlayabilmesi için bu arka planı oluşturmanın faydalı olacağını düşündüm. Yapmamız gereken ilk şey bir organizasyon komitesi oluşturmaktı. O zamanlar, Avustralya’da dünya standartlarında bir voleybol oynayan veya oyunu görmüş iki kişi vardı. Dünya çapında televizyon, internet ve diğer tüm modern cihazlardan önce, herhangi bir spor etkinliğini görmenin tek yolunun aslında oyunun oynandığı yerde olmak olduğu takdir edilmelidir. Daha sonra AVF Başkanı ve yazar Sekreter Eric Hayman, 1974 Dünya Şampiyonasının yapıldığı Meksika’ya gitti. Dünya standartlarında voleybolu görme heyecanının yanı sıra, etkinliğin organizasyonel tarafıyla da çok ilgilenmiştim ve daha sonra FIVB Spor Organizasyon Komisyonu Başkanı Sinan Erdem ile olayı denetlemekten ve yönetmekten sorumlu oldum. Sonunda ofisinde olabildiğince fazla zaman geçirdim, ona yardımcı oldum ve büyük çapta bir voleybol turnuvasına katılmak için gerekenler konusunda elimden geldiğince bilgi aldım. O zaman bunu tamamen kişisel ilgim için yaptım.
Ancak etkinlikte, mantıksal tavşanlar olduk, üzgünüz ki adaylar organizasyon komitesine başkanlık etmek üzere seçildiler. Eric, güreş geçmişi olan ve voleybol geçmişine sahip olmayan ve pratik bir deneyime sahip olmadığında çok az olan kurnaz ve başarılı bir iş adamıydı. AVF’nin ve sekreterinin kurucu ortağı olan Savunma Bakanlığı’nda yirmi yıl boyunca voleybol aktivitesi, oyun oynama, koçluk, hakemlik ve idare deneyimi yaşadım. Belirgin tutarsızlıklara rağmen, aramızda hiçbir zaman herhangi bir anlaşmazlık olmadı. Eric Başkan rolünü üstlendi ve ben Genel Sekreter oldum. Dahası Eric, sessizce ve huzursuzca, başlangıçta finanse etme yükünü devraldı. İş zekası ve Melbourne’deki spor ve iş bağlantıları paha biçilmezdi. Katkılarım örgütsel beceri ve voleybol bilgim oldu.
Böylece burada Eric’in bağlantılarıyla organizasyon komitemizi kurmaya karar verdik. Avustralya Olimpiyat Federasyonu’nun iki öncü üyesini (AOC’nin öncüsü) ve çok deneyimli spor yöneticilerini, Sir Edgar Tanner’ı cezbettiğimiz için çok şanslıydık. Başkan rolünü üstlenen ve adı ile ünvanı antetli kağıtlarda yer alan Julius (Judy) Patching’de iyi görünüyordu. Victoria parlamentosu üyesi olan Sir Edgar (fahri kapasitede!) İcra Sekreteri ve 1956 Melbourne Olimpiyat Oyunları Organizasyon Komitesi’nin arkasındaki itici güç ve çabaları için şövalye oldu. Judy, bir işadamı, eski bir engelli, Avustralya Olimpiyat Federasyonu’nun kilit bir üyesi ve tanışmak isteyebileceğiniz en iyi adamdı. Bize yardım etmek için teklif edilen diğer bazı Melbourne spor adamları. Wolfgang Gollong, Organizasyon Komitesi’nin hesabını sıfırda tutan ve bir şekilde bizi caydırmayan saymanlık görevini üstlendi. Coşkumu paylaşan ve kendi benzersiz pahasına yer almanın heyecanı nedeniyle, yetenekli ve güvenilir voleybol aktivistlerinden Güney Avustralya’daki arkadaşlarımın birçoğunun ilgisini çektim.
EĞLENCE BAŞLIYOR!
Bu yüzden Organizasyon Komitesine sahip olduk, tek yapılması gereken organizasyonu başlatmak ve bitirmekti. İlk adım bir tarih belirlemek ve Asya Konfederasyonu ülkelerini turnuvaya davet etmekti. Tüm bağlı ülkelere genelge gönderdim; o sırada yirmi yedi ülke vardı ve neredeyse üç büyük, Japonya, Güney Kore ve Çin’den olumlu tepkiler aldı. Tüm bağlı ülkelere genelge gönderdim; o sırada yirmi yedi ülke vardı ve üç büyük, Japonya, Güney Kore ve Çin’den olumlu tepkiler aldım. Diğerlerinde ilgi ifadeleri vardı. Gerisini söyleyebilmek için yeterince ilgi ifadesi vardı – Gitti!
Mekan olarak Melbourne olmalıydı. Bir sonraki adım, uygun konaklama, oyun oynama ve eğitim mekanları vb.bulmaktı. Oyun tarihlerini, Monash Üniversitesi öğrenci yurdunda konaklama için güvenli bir yer edinmemizi sağlayan üniversite tatilleriyle aynı zamana denk getirdik. Diğeri daha zordu. O günlerde kapalı alan spor tesisleri, Avustralya’da nadir olarak bulunuyordu Okul spor salonları bile birinci sınıf ve doğal idi ve diğer tüm voleybol yüzeyleri henüz icat edilmemişti, oyun yüzeyleri sadece ahşap zeminlerdi. Bazı araştırmalardan sonra makul bir salon bulduk. North Melbourne’daki Festival Hall seyircilerin bir kısmı için uygundu ve kabul edilebilir bir ahşap zemini vardı. İkincil ana mekan Albert Park Basketbol Stadyumu, o günlerde eski bir savaş askeri tesisi olan dönüştürülmüş, oluklu demir bir kulübe haline geldi. Eğitim mekanları olarak geçen birkaç okul ve üniversite spor salonu bulundu.
Bunca zaman “gündüz mesleğim” dışında Adelaide’de çalıştım, neredeyse her hafta sonu Melbourne’da geçirdim. İletişim, bir problemdi çünkü basit bir telefon görüşmesi bile fevkalade pahalıydı. Planlama ilerledikçe, görevimin sadece organizatörlük değil, aynı zamanda teknik direktör olduğunu anladım, çünkü organizasyon komitesinde Dünya Şampiyonasında topladığım voleybol bilgisi ve deneyimine sahip başka kimse yoktu. Başlıca görevlerden biri, Turnuva Kural ve Yönetmeliklerini yazmaktı. Tabii ki, Japonya ve Güney Kore bu konuda yardımcı olabilirdi, ancak teklifte bulunmadılar ve biz sormaktan gurur duyduk.
SPONSORLUKLAR VE DİĞER ZORLUKLAR
Bu arada sponsorluk için etrafta dolandık. Holden’in, turnuva süresince VIP ulaşım aracı olarak kullanılmak üzere altı yeni Premier sedanın bağışlanması büyük bir heyecan yarattı. Organizasyon komitesinin antetli kâğıtlarında Sir Edgar Tanner gibi isimler olması ücretler ödendi. Bunlardan birini organizasyon komitesi karargahının özel kullanımı için kullandım, diğeri ise zamanı geldiğinde tam olarak faaliyet gösterecek kadar gönüllü sürücü belirledik. Japon voleybol ekipmanı üreticilerine yaklaşımlarım, Tachikara’nın bazı maç topları bağışlamasına ve Tiger’ın da tanıtım sloganlarıyla elbette turnuva posterleri basmaya karar vermesine neden oldu. O zamanlar büyük yerli yerli taşıyıcı olan Ansett Airlines ile iyi bağlantılarım oldu ve o zamana kadarki en büyük nakit hibe voleybolunun alacağı 1000 dolarlık bir nakit bağışını almayı başardım.
Her şey bu kadar sorunsuz gitmedi. Etkinlikten birkaç ay önce, Tiger ajanından, posterlerin hazır olduğunu ve navlun için nasıl ödeme yapmayı önerdiğimi söylemek için bir telefon aldım. Bunu hiç düşünmemiştim! Tutukluğumu göstermemeye çalışarak, rahatça yönetebildiğim kadarıyla, ne kadar ağır olduklarını sordum ve birkaç yüz kilogramlık bir rakamdan bahsettiğinde ağzım kurudu. Hayır, üzgünlerdi, ancak hava taşımacılığının maliyetini karşılamak bütçelerinde değildi, bir sonraki açık soruma cevaptı. Bunun için paramız da yoktu ve aklıma gelen tek olası çözüm, Avustralya’yı gururla ilan ettiğini ve Avustralya sporunu desteklediğini açıklayan hava yolu şirketi Qantas’a gitmek oldu. Doğru hareket olduğu ortaya çıktı. Görüşmelerden sonra Qantas, afişleri Avustralya’ya taşımayı kabul etti. Ne yazık ki, onları aldığımızda çok büyük oldukları ortaya çıktı. Güzel tasarlanmış ve renkli olmasına rağmen, yüksek kaliteli kalın kağıda basıldığından çok pratik değildi. Avustralya’da onları kolayca gösterebileceğimiz pek fazla yer yoktu ve neredeyse bin tane afiş vardı.
GERÇEK İŞ BAŞLIYOR
Bir aylığına işten ayrılmaya ve etkinlik ile ilgilenmeye karar vermiştim. Bu benim yıllık iznimden daha fazlaydı, akılcı insanların genellikle aileleriyle geçirdikleri ya da soğuk bir bira içerek rahatladıkları bir zamandı. Turnuva öncesi ve sırasında sıralama ve düzenleme yapmak için sayısız ayrıntı vardı. Başlangıçta Eric Hayman tarafından desteklendim ve evindeki yatak odalarından biri benim ofisim oldu. Katılımcılar ve seyahat detayları ile ilgili detayların kesinleşmesi telgrafla yapıldı. Mektup için çok geç ve internet için çok erkendi yaklaşık otuz yıl erken. Her şeye rağmen, bilgi kıtlıktan yoksunluğa kadar uzanıyordu ve etkinlik programını oldukça ilginç kılmak için, sahip olduğum bilgileri toplamak ve geri kalanını telafi etmek zorunda kaldım. Program tam zamanında hazırdı, fakat sonuçta ortaya çıkan sorunların en küçüğü idi.
Etkinlikten yaklaşık bir hafta önce, Monash Üniversitesi tarafından temin edilen bir oda olan “ofisimi” taşıdım. Bu aynı zamanda takımların öğrenci yurdu tesislerinde ağırlanacağı yerdi. Sonunda özel bir telefonum oldu ve çıktığı gibi, çok verimli bir sekreter. Nihayet ne kadar uzun olursa olsun takım konaklama, eğitim alanlarının ve zamanların tahsisi ve karmaşık otobüs ulaşım programlarının ayrıntılarını kesin olarak sonuçlandırabildim.
TAKIMLAR GELİYOR
Oyunların başlamasından altı ya da yedi gün önce gelen ilk takım Çinlilerdi. Bu hala Mao Tse Tung dönemiydi ve takım yetkililerinin uygun kıyafetleri, politik doğruluk döneminden önce onları çağırdığımız “maymun ceketi” idi. En başından beri, sanki kasıtlı bir şekilde, organizatörler için hayatı olabildiğince sefil hale getirmeye başladılar. Konaklama standart değildi, yemekler çok iyi değildi ve en büyük eleştiri noktası takım başına günlük bir saatlik antreman süresiydi. Şikayetlerden bazıları, özellikle de antrenman süreleri haklı olabilir, ancak daha fazlasını vermeyi göze alamayız ve bu da benim yazdığım kurallardaydı. İstekleri günde birkaç kez tekrarladılar, çaresizlik içinde, sekreterim Sue Harris ile beni Çinlilere ulaşamayacak şekilde ayarlamıştım.
“Üzgünüm, ama Bay Lebedew ofiste değil. Hayır, ne zaman döneceğini bilmiyorum. ” Bu plan birkaç gün çalıştı, ama sonra saldırı açısını değiştirdiler, ya da öyle düşündüm. Bay Lebedew ile acil olarak önemli bir konuda görüşmek istediler. Bunun atomik parçaların patlaması olacağını farz edersem, Sue onları olabildiğince uzun süre oyaladı, ama sonunda yüzleşmem gerektiğine karar verdim, zaman ve yer ayırdım. Çok meşgul olduğum için özür dileyerek kasten geç kaldım. Konferans masasında tüm Çinli yetkililer, yöneticiler, yardımcı yöneticiler, antrenörler, takım kaptanları ve tercüman toplandı. Ne kadar zor bir iş yaptığım ve ne kadar zekice yürüdüğümün, kaçınılmaz bir krizin olacağını düşündüğüm şeyi bekleyerek, yönetimin söylediklerini tercüme eden tercümanı zar zor dinledim. Genel müdür, Çin Halk Cumhuriyeti voleybol takımları adına bir hediye verme istediklerini söyledi. Sunum iki kaptan tarafından ortaklaşa yapıldı ve geleneksel Çin tasarımına sahip güzel bir siyah lake iç içe geçmiş kutulardı. Neredeyse gözyaşlarına dokundum. Her yerde el sıkışmaları ve kucaklamalar vardı ve turnuvanın geri kalanı için, eğer gerekliyse, yeni keşfedilen Çinli dostlarıma uydurmak için biraz sorun yaşadım. Ancak, bu Çin ile olan sorunlarımızın sonu değildi.
TAKIMLAR VE TAKIM TOPLANTILARI
Tüm ekip yöneticilerinin her sabah kahvaltıdan sonra bir brifing oturumuna katılmasını, en son talimatları almasını ve herhangi bir şikayet veya önerileri duymasını zorunlu hale getirdik. Herkes genellikle söyleyecek bir şeyleri varken, Kore Şefi Misyonu standart tepkisiyle dikkat çekti: “Problem yok!” Adı Kim gibi görünse de, milyonlarca Koreli gibi görünmekle birlikte, örgüt personeli tarafından No Problems olarak tanındı.
Diğer takımlar gelmeye başladı ve işler benim için yoğunlaşmaya başladı. Hepsiyle havaalanında tanıştım, gerekli konuşmaları yaptım, sorunlarına sempati duydum ve taleplerini yerine getiremememiz için iyi sebepler buldum. Çoğunlukla asıl sebep olan fakirliği savunmak seçenek değildi. Sonuçta ulusal gururumuz oldu. Bunun dışında örgütlenecek oyun alanları ve donanımları vardı, VIP resepsiyonu, Açılış Töreni gibi. Çalışma günüm, on sekiz ile yirmi saat arasında uzanıyordu, uyumak ve gerekli huzur ve sessizliği sağlamaya çok ihtiyacım vardı, sadece iki kişi Monash Üniversitesi öğrenci yurdundaki odamı biliyordu ve nükleer Holokost yaklaşmadığı sürece beni uyandırmayacaklardı.
ENDONEZYA SAGA
Açılış töreninden birkaç gün önce bir gizem ortaya çıktı. Endonezya takımın geliş zamanı gelmişti ancak Endonezya takımı yoktu. Hem Qantas hem de Garuda Havayolları ile ilgili sorular bir duvara çarptı. Bu dönemde hiç kimse yolcu listesi bilgilerini terörist olamayacak kadar açıklayamazdı. Bir gün geçirdikten sonra, ücretsiz voleybol biletleri şeklinde yalvarma ve rüşvet teklif ettikten sonra nihayet listeleri bulunduran hava yollarının kalbini yumuşattım. Bu da pek yardımcı olmadı. Kimse, hatta bir Endonezya voleybol takımına uzaktan benzeyen bir yolcu bilgisi bile bulunamadı. Ofis numaramı herkese bıraktım, herhangi bir haber varsa benimle temasa geçmelerini istedim.
Açılıştan bir gün önce Tullamarine Havaalanında gümrükten bir telefon aldım, burada voleybol oynamak için geldiklerini söyleyen bir grup Endonezyalı tuttuklarını söylediler. Kayıp takım olduğunu onayladığım anda takımı almak için Holden Premier, Tullamarine yolunda biraz hız rekoru kırdı. Havaalanında uzun süredir kayıp olan Endonezya voleybol takımının bagajlarının birkaç masaya dağıtıldığını görmüştüm. Ülkeye neleri getirip neyi getiremediklerini açıklamaya çalışan gümrük adamını zar zor dinledim. İkincisi, bagajlarında yedikleri yiyecekler lezzetli gibi görünüyordu. Onları mümkün olan en kısa sürede gümrük kapılarından çıkarmak istedim. Sonuçta ertesi gün voleybol oynamak zorunda kaldılar. Otele geri döndüklerinde, yerleştirildiler ve ardından müdür bombayı ortaya attı, bu sefer sıradan patlayıcı idi nükleer değil. Takım ertesi gün oynamaya hazır değildi, seyahat nedeniyle yorgunlardı, dinlenmeleri ve eğitilmeleri gerekiyordu. Geç varışlarının neden oldukları tüm sıkıntılardan sonra, bu en önemsiz şeydi. Çok az sempati duyuldu ve kesin bir şekilde yarın oyuna çıkmazlarsa, turnuvaya katılma haklarını kaybedecekleri söylendi.
Çok iyi olmasa da oyunlarını oynadılar, ancak neden geç geldiklerini resmen söylememişlerdi. Casuslarım sayesinde, birkaç gün boyunca Djakarta Havalimanı’nda Garuda’nın onları ucuz, son dakika koltukları tahsis etmesini bekleyerek geçirdiklerini öğrendim. Açıkça kısıtlı bir bütçeye sahip olan sadece biz değiliz! Bu garip görünüyordu, çünkü o sırada ülkede askeri bir diktatörlük vardı ve menajerlerinin bir ordu albayı olduğu ortaya çıktı.
DAHA FAZLA ÇİN SORUNLARI
Bu arada, günahlarımız için bizi cezalandıracak başka bir travma ortaya çıktı. Turnuva programı beş bin kopya olarak basılmıştı ve inceledikten sonra, Çin delegasyonu bu sefer çok geçerli bir sebeple şikayette bulundu. Programda, Çin Halk Cumhuriyeti, şu anda spor dünyasında Çin Taipei olarak bilinen Tayvan’ın resmi adı olan Çin Cumhuriyeti olarak görünüyordu. Çin Halk Cumhuriyeti’nin ısrarı ile, Tayvan, önceki yıl politik bir mücadeleden sonra Meksika Kongresinde FIVB’den resmen çıkarılmıştı. Her nasılsa, baskı hatası katılan herkes tarafından kaçırılmıştı. Bu gerçekten ciddiydi ve öfkeli Çin delegasyonu broşürlerin imha edilmesini ve yenilerinin de dahil olmak üzere düzeltmelerle basılmasını istedi. Parasını bile ödeyebilsek bile bu çok zordu. Çok dostça olmayan müzakereler ikinci güne sürüklendi. Whitlam hükumetinde daha sonra Turizm ve Rekreasyon Bakanı olan Frank Stewart’ın bürosuyla, zarif bir diplomatik çözüm olabileceğini ümit ederek temasa geçtik. Cevabı çok yardımcı olmadı. Sonunda Çin’in isteksizce kabul ettiği bir alternatif hayal ettik. Büyük bir pul bastırarak ve her programın ön kapağına damgaladık. Okurlara, “Çin Cumhuriyeti” ni gördükleri her yerde “Çin Halk Cumhuriyeti” okumalarını söylüyordu.
AÇILIŞ TÖRENİ
Sonunda Açılış Töreni zamanı geldi. Her şey yerinde gibiydi. Takımlar yürüyecek ve sahaya girecekti. Takım şefleri ve diğer VIP’ler, stadyum çatısı altında yüksek görünen katılımcı ülkelerin bayraklarının altında yükseltilmiş bir platformda yerlerini alacaklardı. Hepsi sıralı görünüyordu ama tam olarak değil. Çin Takım Şefi beni görür görmez düğmelerini ilikledi. “Büyükelçimiz çok mutlu olmayacak” dedi. Şaşkınlığımı gördüğünde sessizce VIP platformunun üzerindeki Çin bayrağını işaret etti. Tabii ki, baş aşağı asılı idi; Altın yıldızların küçük çemberi, üst yerine bayrak dibindeydi. Özür diledim ve ikimiz için de o zaman rahatsız edici nesneye ulaşmak için hiçbir şey yapamayacağımız belliydi. Sonuçta uluslararası bir olaya neden olmadı. Şov devam etti. İki Avustralyalı sporcu, tüm sporcular adına kaptan olmuştu, Olimpiyat amatörlüğü ve adalet ruhu yeminli versiyonunu okudular. Resmi açılış ise, Turizm ve Rekreasyon Bakanı (Henüz Spor Yok!) Sayın Frank Stewart tarafından yapıldı. Maalesef, VIP salonundaki maç öncesi resepsiyonda, azim yardımcım, bardağının boş kalmamasını sağladı, böylece podyuma çıktığında, sözlerini mırıldandı ve ayaklarının üstüne tökezledi, ama sonunda her şey yolunda gitti. Eski atasözüne, belirli bir aşamada herhangi bir girişimde, yanlış giden her şeyin bir noktaya ulaştığına inanıyordum. Endişelendiğim kadarıyla, bu noktaya hakemin ilk düdüğü ile ulaşıldı.
ÖNEMLİ MADDELER
Birinci Asya Voleybol Şampiyonası’na Japonya Voleybol Birliği’nin tek katkısı, çok deneyimli bir uluslararası hakem eklemekti. Baş Hakem rolünü üstlendi ve yetkililerimizin yardımı ile maç görevlileri listesini aldı, böylece beni ekstra bir yükten kurtardı.
Çözülecek başka bir sorun vardı. Bu, uyuşturucu testi çağının başlangıcıydı ve FIVB herhangi bir ayrıntı belirtmeden ya da herhangi bir yardım önermeksizin, her maçtan sonra her takımdan bir oyuncunun uyuşturucu testi yapılacağı konusunda herhangi bir yardım teklif etmedi. Bir aşamada Japon Baş Hakemi bir kenara çektim ve uyuşturucu testi için paramız olmadığını, bu konuda ne yapabileceğimizi açıkça sordum. Bazı tartışmalardan sonra birkaç maçtan sonra stadyum boyunca bunu sürekli olarak ilan edeceğimizi kararlaştırdık. Her takımdan bir oyuncu, muhtemelen uyuşturucu hilelerini korkutmak için test edilecekti. Bu yüzden gerçekleştirildi ve hiçbir uyuşturucu hilesi göz ardı edilmedi, belki de hiç yoktu. Ne de olsa, 1970’lerin voleybol oyuncuları efedrin hakkında ya da uyuşmayı artıran diğer performanslar hakkında ne biliyorlardı? Avustralya ekipleri Melbourne’da toplandı ve etkinlikten üç veya dört gün önce birlikte eğitildi. O zamanlar bu çok iyi bir hazırlık olarak kabul edildi.
TURNUVA
En son ne zaman ilk düdük çaldı her şey gerçekten başladı. Yedi erkek takımı, Japonya, Güney Kore, Çin Halk Cumhuriyeti, Avustralya, Filipinler, Endonezya ve Yeni Zelanda ve beş kadın ekibi, Japonya, Güney Kore, Çin Halk Cumhuriyeti, Avustralya ve Yeni Zelanda altı tanesi ülke merkezlerinde, diğerleri Bendigo, Wangaratta ve Warnambool’da toplam otuz bir maç oynamak için sahaya çıktı. Rakamlar sekizden az olduğu için oyun metodu ikili karşılaşma şeklinde idi. Kuzey Melbourne Festival Hall’da yaklaşık 3.000 seyircinin önünde, Japon kadın takımı kolayca Kore’yi üç sette yenerek ilk sırada yer aldı. Erkeklerler de ise takımlar arasındaki maç biraz daha zorlu geçti ve dört sette tamamlandı. Her iki Avustralyalı ekip de final gecesinde tribünleri heyecanlandırdı ve cesurca ama boşuna Çin’in dördüncü sırada olma ihtimaline karşı koymaya çalıştı. Gece yarısı geçtikten sonra son düdük çaldı ve madalya sunumu ve milli marşların ardından her şey bitti.
Final gecesi için ilgi çekici bir twist oldu. Şampiyona esnasında en iyi Japon ekibinin Sovyetler Birliği’ni gezip farklı şehirlerde altı maç oynadığı ortaya çıktı. Ancak Japonlar için bu etkinlik önemliydi ve ilk etaptan emin olmak için orta oyuncu Oko ve Minami ile birlikte dünya çapındaki pasörleri Nekoda’yı final maçı için doğrudan Moskova’dan Melbourne’e getirdiler.
AİLEM
Turnuva bitiminden iki veya üç gün önce, ailemi Melbourne’e getirdim ve salonun yakınındaki bir motele taşındık. Hayatlarının bu aşamasında, sekiz yaşında olan Mark ve altı yaşında olan Alexis, voleybol konusunda aynı düzeydeydiler. Sadece topu vurma aşamasını geçtikten sonra ne yapacaklarını bilemiyorlardı. O zamanlar voleybol en azından lisedeyken çocuklara hitap etmedi. Bu yüzden kardeşlerin ilk kez dünya standartlarında voleybolla tanışmaları geleceklerini hiçbir şekilde etkilemedi. Anneleri ile maçı tribünlerden izleyen Mark, görünüşte biraz ilgiliydi, oysa Alexis gürültüye rağmen her iki finalde de sessizce uyudu. Ön yargılı babaları bile, burada gelecekteki iki Olimpiyat koçu olduğunu ve bunun sadece bir başlangıç olacağını tahmin etmeye cesaret edemezdi.
YIKAMA
İlerleyen günlerde, tüm katılımcılara Melbourne Şehri’nin iltifatları ve armasıyla çekici katılım sertifikaları verildi. Havaalanında vedalar ile turnuva sonlandı.
Yapılması gereken tek şey tüm gevşek noktaları birleştirmek ve biraz korkmakla beraber kar ve zarar tablosunu belirlemekti. Herkesin rahatlamasına, Eric ve Wolfgang’ın hiçbir zararın olmadığını açıklaması neden oldu. Tek olumsuz şey, Prömiyerlerden birine ve gönüllü sürücünün turnuvanın son günündeki gururu oldu.
Bu yüzden, iki ana görevimiz olan dünya standartlarında voleybolun gösterisini Avustralya halkına getirmeyi ve sonlandırmayı başardık.
BÜYÜK FİNAL
Sonunda her şey bitti!
Birinci Asya Voleybol Şampiyonası, bir başarı olarak tarihe geçti. İnançlı birkaç kişinin vizyonu sayesinde mümkün oldu. Onlar zorlukları görmezden gelen ve gerekli zaman, emek ve riski göze almışlardı. Tamamen kendi sporumuzun şerefi için ve bu zorluğun üstesinden gelinebilecek neredeyse kişisel ruhsal doyum için. Bu ülkede çok az bilinen bir sporu aydınlatmayı ve tamamen yeni girişimin öncüsü olmayı başardılar.
Neredeyse tüm sporlar için, bu hala onursal yetkililerin dönemiydi, kulüp ya da dernek sekreterleri, yöneticiler, antrenörler, hakemler ya da oyuncular için. Genellikle birçoğu yetenek eksikliğini ima eden aşağılayıcı bir terim olarak kabul edilen amatörler olarak adlandırıldı. Ne münasebet! Çoğu durumda çok yetenekli yöneticiler / düzenleyiciler; Sadece para ödülleri yerine spor sevgisi için yapıyorlardı.
Mesleki kariyerini Silah Araştırmaları Kuruluşunda geçiren yazar, şimdi Güney Avustralya Salsbury’de Savunma Bilim ve Teknoloji Örgütü’nde çalışıyor. Birkaç yıl sonra voleybola ve spor idaresine verdiği hizmetlerden dolayı Avustralya Madalyası Ödülü’ne ayık görüldü.
Avustralya’da ilk tam zamanlı voleybol yöneticisinin atanması hala birkaç yıl önceye dayanıyor. Bu isim, Güney Avustralya Voleybol Birliği’nin Genel Müdürü olan Eric Granger.
Bu tür bir taahhüt, ödenen CEO’lar ve çalışanları, bütçeleri, bilançoları, risk değerlendirmeleri, hibeleri, sübvansiyonları ve sponsorluk çağımızda mümkün müdür?
Ben öyle düşünmüyorum!
SONRASI
İkinci Asya Voleybol Şampiyonası 1979’da Bahreyn’de ve elbette Bahreyn hükumeti tarafından tamamen finanse edildi, şüphesiz ki bundan sonraki on beşi de kendi hükumetleri tarafından gerçekleştirildi. Bu nedenle, yalnızca ilk kırlangıç değil, aynı zamanda Son Mohikanlar, Profesyonel Amatörler olduğumuz söylenebilirdi.
