İlk önce, mucizelere inanmayan, “bilim insanları” denilen, karşı çıkanları, şüphecileri bir yana bırakalım.
Seçkin sporcuların en üst düzeyde mücadele ettiği şampiyonalarda meydana gelen performans seviyeleri hakkında daha önce yazmıştım. Sporcular olarak bu anlarda antrenman seviyelerimizi “zirveye” çıkarıyoruz. İşte o zaman elimizden gelenin en iyisini yapmayı planlıyoruz. Bir güç ve kondisyon programının amacı, bir sporcunun son derece yüksek bir seviyede performans gösterebileceği gerekli temeli sağlamaktır. Daha spesifik olarak, zirve anlarda (büyük maçlar, şampiyonalar, olimpiyatlar, vb.) başarıya ulaşmak için gerekli olan kısa yoğun antrenman için vücudunuzu hazırlamak ve aynı zamanda başarısızlığa ve yaralanmaya yol açacak bozulmaları önlemektir. Başka bir deyişle, birinci sınıf eğitim yüklerinin kısa patlamalarını kaldırabileceğiniz bir temel oluşturursunuz. “Spor hızında” antrenman yapabileceğiniz bir üs. Bunu her zaman yapamazsınız çünkü arıza ve yaralanma yaşarsınız. Ardından, büyük yarışmadan hemen önce “inceltiyorsunuz”, yani antrenmanınızı büyük ölçüde, neredeyse sıfıra indiriyorsunuz. Yorgunluğu azaltarak, zindeliği en üst düzeye çıkararak ve hazırlığın son haftalarında kendinize olan güveninizi artırarak bedeninizi ve zihninizi optimize etmek için incelirsiniz. Belki bu neden bahsettiğimi açıklar. Performanstaki “zirve” burası. Evet doğru. Bu benim deneyimim değil. Şimdi şüpheciliği bırakın, inanan bizler mucizeler hakkında konuşacağız.
Mucizelerin birer birer gerçekleştiğine inanmıyorum. En azından benim deneyimim bu değil. Sanki dalgalar halinde geliyorlarmış gibi hissediyorum, önce küçük, neredeyse belli belirsiz, sonra gitgide büyüyorlar. Dalgalar halinde gelirler ve büyürler çünkü sanırım size şunu söylüyorlar; mucizelere inanır mısın? Size daha büyüklerini vermeden önce küçükleri takdir edebilir misiniz? İlk küçük mucizeyi, önemsiz olanları görmezseniz, onu saçmalık olarak reddedin, o zaman bir sonraki mucizeyi ve bir sonrakini deneyimleyemezsiniz.
Manhattan Beach Open’da 10-3 gerideydik. Son elli yıl boyunca kazanılan bir turnuvaydı. O zaman spordaki en prestijli şampiyonluktu. Her Plaj Voleybolu Şampiyonu’nun en iyilerden biri olarak kabul edilmesi için kazanması gerekiyordu. Ve sonra mucizeler başladı. Önce mucizelerin en küçüğü, burada bir mola, orada şanslı bir oyun. Maç sırasında spikerleri dinleyin. Mucizeleri hissettiler ve bunu “momentum kayması” olarak nitelendirdiler. Aynı şey sadece kelimeler farklı. Sonunda skoru bağladık, büyük bir açıktan dönmüştük. Bu, sonucun dengede olduğu bir yarışmadaki noktadır. Momentumu sürdürecek miyiz, küçük mucizeleri toplamaya devam mı edeceğiz yoksa rakiplerimiz bir araya gelip maçın başında yaptıkları gibi kıçlarımızı tekmeleme yoluna geri mi dönecekler? Belki de kendi mucizelerini yakalarlar?
Ve sonra büyük bir mucize gerçekleşti. Bir top karşıladım ve arkamdaki kalabalığa doğru uçtu. Arkasından Karch topa en yüksek hızda vurdu. Tek sorun, topun çok uzakta olması ve Karch’ın şaşırtıcı bir şekilde normal azami hızından biraz daha hızlı koşmasıydı. Ben de son sürat peşinden onu takip ettim. Karch mucizevi bir şekilde topa ulaştı ve vurdu ben ise zar zor, kalabalığın kenarından, yine bir şekilde, mucizevi bir şekilde, filenin önüne gelmeyi başardım. Hemen sahaya döndük. AJ ve Bruk oyunu kolayca yönettiler, hiç çaba harcamadan kenara geldiler.
Ama görüyorsun ki işin gerçeği bu. Biliyorum garip olacak. Siz okuyucu ile bu noktalara gelip duruyorum ve söyleyebileceğim tek şey açıklayamıyorum, durup klavyeye bakıyorum ve kendime bunu nasıl açıklayacağımı soruyorum? Tarif edemem, bir top var, elli metre ötede, yerden iki metre yüksekte, ters yönde gidiyor. Artık bir genç değil, profesyonel bir atlettim. Oyunu kazanma şansının olmadığını biliyordum ama sanki kazanacakmışsın gibi, zamanda imkansız mesafeyi kat edebilecekmişsin gibi amansızca çabalıyorsun. Asla yapmazsın ve asla yapmayacağını da biliyorsun, ama o parçan kontrolde değil, o kazanan zihniyet, asla pes etme diyen zihniyet. Asla pes Etme. Hiç. Bu bir anlam ifade ediyor mu? Üzgünüm, yapabileceğimin en iyisi bu. Çünkü bu durumda mesafeyi kat ettik, imkansız mesafeyi, imkansız oyunu yaptık ama sayıyı alamadık. Kimin umurunda, şimdi başka bir şey oluyormuş gibi hissediyorsun. Bu dünyaya ait olmayan bir şey. Olağanüstü bir şey. Bu, Alan’a, Bölge’ye girdiğiniz zamandır. Mucizelerin gerçekleştiği yer burasıdır.
Her topa gidiyorsun, ama bir profesyonel olarak biliyordum ki, şansım yoktu, önemli değildi, beynin ve vücudun asla vazgeçmeyi düşünmezdi, çok uzak olsa bile, asla oraya gelemezdim. Bunu her zaman görüyorsunuz, atletler elde edemeyecekleri toplara gidiyorlar, kalabalığın içine dalıyorlar, oyunu yapma şansları yok ama yine de gidiyorlar. Yavaşlarlar mı? Vazgeçmek? Neden olmasın? Sana nedenini söyleyeceğim, çünkü arada bir, bir mucize olur ve sen anlarsın, imkansızı oynarsın. Koçlarımızın bize öğretmeye çalıştığı şey buydu, bizi disipline etmeye çalışıyordu. Bir şampiyon ile diğerleri arasındaki fark budur. Asla pes etme, her zaman devam et. Neden? Çünkü mucizeler gerçekleşir. Her zaman oluyorlar, sadece onları görmeye ve yararlanmaya hazır olmalısınız.
Ve işte Pier’deki Mucize buradaydı. Oyun dengede idi, kırık bir oyundu, Bruk vurmak için yükseldi, bir smaç bekliyordum, onun yerine topu kesti, topuklarımın üzerindeydim ve pozisyonumun çok dışındaydım, sahanın çok derinindeydim. Ne var ki, antrenmanımda, sporcu disiplininde kök salmıştı, yanına yaklaşamayacağımı çok iyi bilerek gittim. O maçtan beri, televizyon yayınının kasetine defalarca baktım, bir kronometre kullandım, benimle top arasındaki mesafeyi ölçtüm, en yüksek hızımı, rüzgarı ve yerçekimini hesapladım. Yapabileceğim en iyi şey bir metre kısa gelmekti. Ama maçın kaydına bakarsanız, zar zor görebilirsiniz, bant arızalı ve ben önceki karede göründüğümden bir metre daha yakın görünüyorum. Açıklayamadığım bir zaman ve mekan mucizesi ve kanıtlar tam orada kasette (45:05 noktasında). Ve ben topa öylece gitmedim, bu oyunu yapamazdı, elim topun altına girdi, yeteri kadar ve topa fırladı, lanet şey dümdüz fırladı. Şok olmuştum ve Karch hemen arkamdan geliyordu, o da asla pes etmeyecekti. Tam oradaydı, mükemmel bir setle ağdan çıkarmak zorundaydı, ama ben uzandım, kendimi kuma gömdüm. O imkansız enerji, o imkansız güç beni sardı. Kalkıp atladım. Ve ben ona zar zor, yeteri kadar vurdum, fileye çarptı ve orada asılı kaldı ve yuvarlandı, yeteri kadar, sadece yarım santim yeteri kadar ve diğer taraftaki kuma düştü. ağ. Sayı!
Belki de bunun dev bir mucize olacağını düşündünüz. Bu çok kötü. Bence çok fazla insan mucizelerin bu büyük, dev, devasa olaylar olduğuna inanıyor. Ayrılan denizler, ölülerin dirilişi, bulutlardan gürleyen Tanrı’nın sesi. Ve bu olabilir. Söyleyemem. Ama inandığım şey bu. Günlük küçük şeylerde mucizeler bulabileceğimize inanıyorum. Hepimizi her zaman çevreleyen mucizeler olduğuna inanıyorum. Onları ararsak bulacağımıza ve bize bereket getireceklerine inanıyorum. Ve inanıyorum ki mucizeler bir anda olmaz, dalgalar halinde gelirler ve büyürler. Onları görebilir, kabul edebilir ve kucaklayabilirseniz, mucizeler büyümeye devam edecektir. Fırsat arayarak bolluk içinde bir hayat yaşayın. Hayatınızdaki en küçük mucizeleri arayın ve onları kutlayın.
Yalnız değilsin. Sizi derinden önemseyen biri sizi izliyor ve her gün yolunuza mucizeler gönderiyor. Onları arayın ve kucaklayın. Mucizelere inanın ve daha birçokları yolunuza çıkacak, okyanusun dalgaları gibi, asla durmayacaklar. Ve belki büyüyecekler, daha da büyüyecekler. Belki Tanrı’nın sesini duyarsınız. 1993 Manhattan Beach Open’ı kazanır, iskeleye ismimizin yazılı olduğu plaketi koyardık. Sezon rekor kıracaktı, o yıl 21 etkinlik kazanacaktım, bir rekor. Ve AVP, 1996’daki Olimpiyat Oyunlarına kadar sonuna kadar büyümeye devam edecekti. Sponsorlar, hayranlar, televizyon izleyicileri ve para ödülü önümüzdeki yıllarda spora akmaya devam edecekti. Bir mucize.
“Mucizelere inanır mısın?” Yaparım.
