İster hafif ister şiddetli olsun, sakatlıklar antrenman sürecine ve bir sporcunun kariyeri için zararlı olabilir, oyun süresinin kaybedilmesine ve bir sporcunun veya takımın rekabet başarısını potansiyel olarak olumsuz etkileyebilir. Sporda yaralanma araştırması, antrenörlere, spor tıbbına ve güç ve kondisyon uzmanlarına yaralanmanın ortak mekanizmaları ve sıklığına ilişkin bilgiler sağlamak için yararlıdır. Yaralanma araştırmasının belki de en değerli amacı, yaralanmanın önlenmesine yol açabilecek iç görü sağlamaktır. Voleybolda yaralanmalar en yaygın olarak atlama, iniş, vurma ve engelleme hareketlerine bağlanır ve çoğu akut ve aşırı kullanım zıplamadan kaynaklanır. Ek olarak, vuruş ve blok görevleri sırasında voleybolda pas atmaktan daha fazla yaralanma meydana gelir. Voleybolla ilişkili yaralanmalarla ilgili epidemiyolojik araştırmalar hem geriye dönük olarak hem de ileriye dönük olarak yapılmıştır. Geriye dönük araştırma, öncelikle maruz kalınan yaralanmaların mekanizmalarını, yerlerini ve sıklıklarını belirlemeye odaklanırken, ileriye dönük araştırmalar yaralanmayı önleme stratejilerini ve yeniden yaralanma riskini incelemeye odaklanmıştır. Genel olarak, erkek ve kadın voleybol sporcuları arasında benzer yaralanma paternleri bildirilmiştir. Bununla birlikte, cinsiyetin erkeklerde patellar tendinopati ve kadınlarda glenohumeral subluksasyon gibi bazı yaygın voleybol yaralanmaları için bir risk faktörü olarak tanımlandığına dikkat edilmelidir. Popülerliğine rağmen, çok az yaralanma çalışması özellikle kadınların üniversite voleybolunu incelemiştir. Üniversite düzeyinde katılım, akademik yıl boyunca organize edilmiş eğitimin düzenlenmesi gibi NCAA tarafından empoze edilen benzersiz kısıtlamalardan etkilenir. Bu kısıtlamalar göz önünde bulundurulduğunda, özellikle kolej sporcuları içeren ek araştırmalar garanti edilmektedir. Araştırmacılar, yaralanmaların dağılımını, yaralanmaların meydana geldiği aktiviteleri ve bu sporcuların yaralanmalara daha duyarlı olabilecekleri belirli zaman aralıklarını daha iyi anlamaya çalışmalıdır. Bu nedenle, bu çalışmanın amacı, dört akademik yıl boyunca Ulusal Üniversite Atletizm Birliği (NCAA) Bölüm I kadın voleybol takımında yaralanmaların sıklığını, aktiviteye göre dağılımını ve göreceli zamanlamasını geriye dönük olarak incelemekti.
Katılan tüm sporcular kolej kariyerlerinden önce voleybolda rekabet etme deneyimine sahipti. Çalışma, arşivlenmiş veriler kullanılarak geriye dönük olarak yürütüldü ve bu çalışmanın kapsamı ve metodolojisi, East Tennessee Eyalet Üniversitesi Araştırma Etik Komitesi tarafından gözden geçirildi ve onaylandı.
Bu çalışma, yaralanmayı, “antrenman ve / veya rekabeti engelleyen voleybol, direnç antrenmanı veya diğer kondisyonla ilgili aktiviteler sırasında vücudun bir kısmına verilen herhangi bir hasar” olarak tanımladı. Yalnızca zaman kaybına (yani, kaçırılan antrenman günlerine) dayalı olan gibi daha dar bir yaralanma tanımı, daha düşük kapasitede de olsa, yine de katılıma izin veren daha az ciddi yaralanmaları eksik temsil edebilir. Antrenman günlerini kaçırmayla sonuçlanmayan küçük yaralanmalar, yoğunluk ve genel antrenman hacmindeki azalma nedeniyle bir sporcunun uzun vadeli gelişimi üzerinde derin bir etkiye sahip olabilir. Veri tabanından alındıktan sonra, tüm yaralanma verilerinin kimliği herhangi bir analizden önce kaldırıldı. Yaralanma oranları, yaralanma sayısının toplam maruziyet sayısına bölünmesiyle hesaplandı (her bir maruziyet, bir saatlik güç ve kondisyonla ilgili aktiviteler, voleybol antrenmanı veya rekabete eşitti). Yaralanmalar ayrıca “akut” veya “aşırı kullanım” ve “temas” veya “temassız” olarak sınıflandırılır. Bu araştırma akut olarak tanımlanabilir tek bir travma veya olaydan kaynaklanan herhangi bir yaralanma olarak tanımlamıştır. Tekrarlanan mikro travmadan kaynaklanan, tanımlanabilir tek bir olayın olmadığı yaralanmalar aşırı kullanım olarak sınıflandırıldı. Temastan kaynaklanan yaralanmalar, bir takım arkadaşı, rakip oyuncu veya bir nesne ile çarpışmanın bir sonucu olarak meydana gelir. Temassız yaralanmalar, başka bir oyuncu veya nesne ile temas olmadığı zaman meydana gelen herhangi bir yaralanmadır. Tüm yaralanma sınıflandırmaları, olay anında ve / veya yaralanmayı takip eden günlerde spor hekimliği personeli tarafından yapılmıştır. Yaygın yaralanma modellerini incelemek ve aynı zamanda akademik yıl boyunca belirli zamanlara ilişkin içgörü kazanmak için tanımlayıcı bir zaman serisi grafiği oluşturuldu. Her yıl yirmi dört (yaklaşık 15 günlük) döneme bölünmüştür. Her yılın her dönemindeki yaralanma oranı verileri birleştirildi ve ardından tek bir yıla indirildi. Tek yıl, kolej kadın voleybolunda bulunan ortak antrenman ve rekabet aşamalarına göre yedi döneme bölündü. Bu nedenle, yaralanma vakaları, tüm sporcular ve tüm müsabaka ve antrenmanla ilgili aktiviteler dahil olmak üzere toplam maruziyetlere göre ifade edildi. Yaralanmalar ayrıca “akut” veya “aşırı kullanım” ve “temas” veya “temassız” olarak sınıflandırıldı. Bu araştırma akut olarak tanımlanabilir tek bir travma veya olaydan kaynaklanan herhangi bir yaralanma olarak tanımlamıştır. Tekrarlanan mikro travmadan kaynaklanan, tanımlanabilir tek bir olayın olmadığı yaralanmalar aşırı kullanım olarak sınıflandırıldı.
Genel olarak, yaralanmalar ilk zirvelerinden sonra rekabetçi sezon boyunca (Ağustos sonundan Kasım sonuna kadar) ve sezon dışı (Ocak sonundan Mart başına kadar) azaldı. Sakatlık oranları da ilkbahar rekabet sezonunda (Mart sonundan Nisan sonuna kadar) ani bir artış gösterdi, ancak sonbaharda (birincil) rekabetçi sezon kadar büyük değildi. Sports 2017, 5, 26 4/9 Zaman serisi planının görsel incelemesi, en yüksek yaralanma oranlarının sezon öncesi (Ağustos başı) ve sezon dışı antrenman (Ocak başı) sırasında ortaya çıktığını ortaya koydu.
Bu geriye dönük analizin amacı, NCAA 1. Bölüm kadın voleybol takımındaki yaralanmaların türünü, sıklığını ve göreceli zamanlamasını belirlemekti. Bu analizin birincil bulguları şunlardır:
1) diz ve omuz gibi belirli vücut bölgeleri, gözlenen toplam yaralanmaların büyük bir yüzdesini oluşturur; 2) yaralanmaların çoğu temassız olarak sınıflandırıldı ve çoğunlukla voleybol antrenman ortamında meydana geldi;
3) en yüksek yaralanma oranları, düzenli olarak organize eğitimdeki molaların ardından meydana geldi (yani, yaz ve kış tatili).
Yaralanma oranlarını tartışırken, çalışmalar arasında karşılaştırma yapmak zor olabilir ve çalışmalar arasındaki metodoloji önemli ölçüde farklılık gösterebileceğinden dikkatle yaklaşılmalıdır. Bu çalışma, dört yıllık bir süre boyunca 1000 maruziyet başına 8.40 yaralanma bildirmiştir. NCAA yaralanma izleme sisteminden (ISS) elde edilen veriler, kadın voleybolunda 4,3 (2004–2005 – 2008–2009 akademik yılları) [23] ve 4,06 (2005–2006 – 2008–2009 akademik yılları) genel yaralanma oranını bildirmektedir. 1000 maruziyet başına yaralanma. Mevcut analizde gözlemlenen yüksek yaralanma oranı, potansiyel olarak çalışma metodolojisindeki tutarsızlıklar dahil olmak üzere birkaç faktörün sonucu olabilir. Örneğin, 2009–2010 akademik yılından önce, NCAA ISS yalnızca bir veya daha fazla günlük spor katılımının kaybıyla sonuçlanan yaralanmaları dikkate aldı. Bu analizde kasıtlı olarak geniş bir operasyonel yaralanma tanımı kullanılmıştır. Mevcut raporların bu analize dahil edilen birçok küçük yaralanmayı içermemiş olması mümkündür. Bu nedenle, yaralanma araştırmalarında veri toplama prosedürlerinin yanı sıra yaralanma tanımlarının standardizasyonu vurgulanmıştır. Ek olarak, yazarlar, tüm yaralanma türlerini daha iyi temsil etmek için yaralanma ciddiyetini fonksiyonel seviyeye göre sınıflandırmayı ve zaman kaybını değil, sınıflandırmayı önermişlerdir. Bu çalışmada, en sık yaralanan vücut bölgeleri, erkek ve kadın voleybol sporcuları hakkında daha önce yayınlanmış literatürle uyumlu olarak diz, ayak bileği ve omuz olmuştur. Bu yaralanmaların, kapalı alan voleybolunun özelliği olan tekrarlayan zıplama, yüksek kuvvetli iniş ve baş üstü vuruş hareketleri ile ilişkili olması muhtemeldir. Toplam yaralanmaların çoğu akut (% 69.9) temassız (% 79.7) olarak sınıflandırıldı ve voleybol antrenmanı sırasında (% 75.2) meydana geldi. Temas yaralanmaları genellikle bir sporcunun rakip bir oyuncu, takım arkadaşı veya topla çarpışmasının bir sonucu olarak meydana gelir. Temas yaralanmaları için ortak bir bölge el / parmak bölgesiydi. Bu bölgenin yüksek yaralanma sıklığı voleybolda kullanılan bloklama ve vurma hareketleriyle ilişkilendirilmiştir ve bir veya daha fazla uygulama ve antrenman seansı boyunca gelişen travmanın bir sonucu olabilir. Ek olarak, bu analiz, sporcunun sağ omuzlarında ve sağ el / parmak bölgesinde orantısız miktarda yaralanma meydana geldiğini tespit etti. Mevcut analizin kapsamı dışında olmasına rağmen, bu bulgunun basitçe sağ elini domine eden atletlerin (yani sağ elini kullananların) daha büyük bir oranına sahip olmasının bir sonucu olması muhtemeldir. Gözlemlenen yaralanmaların yaklaşık% 30’u aşırı kullanım olarak sınıflandırıldı veya tanımlanabilir tek bir olaya atfedilmedi. Kalan yaralanmalar akut olarak sınıflandırıldı ve tanımlanabilir tek bir travma ile ilişkilendirildi. Tipik olarak, aşırı yaralanmalar, akut yaralanmalara kıyasla voleybolda daha düşük oranda görülür. Bununla birlikte, aşırı kullanım yaralanmalarını doğru bir şekilde ölçmek zordur. Bu nedenle, aşırı yaralanma prevalansı hafife alınabilir. Her şeye rağmen, voleybolda aşırı yaralanmayı anlamak önemlidir, çünkü bu yaralanmaları sürdürmek için birçok risk faktörü değiştirilebilir. Bu çalışmanın yeni bir yönü, dört yıllık dönemdeki göreceli yaralanma zamanlamasının yüksek çözünürlüklü incelemesiydi. Yaralanma oranları eğitim yılına göre grafiğe döküldüğünde ilginç modeller tespit edildi. Üniversite kadın jimnastiği ile ilgili yaralanma literatürü, en yüksek yaralanma oranlarının, muhtemelen yorgunluğun birikmesine bağlı olarak, rekabetçi sezonun ilerleyen dönemlerinde meydana geldiğini göstermiştir. Voleybolda yaralanma oranlarının da benzer bir davranış sergileyeceği varsayılabilir. Bununla birlikte, zaman serisi grafiğinin görsel analizine göre, bu çalışma en yüksek yaralanma oranlarının sezon başında (Ağustos) ve sezon başında (Ocak) gerçekleştiğini göstermektedir. Bu bulgular, NCAA tarafından bildirilen ve sezon öncesi 1000 maruziyet başına 3,6 yaralanma olan sezon içi yaralanma oranına kıyasla en yüksek genel yaralanma oranına (1000 maruz kalma başına 6,5) sahip olduğunu belirten yaralanma istatistiklerine genel bir bakışla uyumludur. İlginç bir şekilde, aynı rapor sezon sonrasının en düşük yaralanma oranına sahip olduğunu buldu (1000 maruziyet başına 2.4). Bu çalışma, tüm yıl boyunca en düşük yaralanma oranının, sezonun başlarında göze çarpan bir artış haricinde sezon dışında gerçekleştiğini buldu. İlginç bir şekilde, yaralanma olayında gözlemlenen ani artışların her biri, sporcular üniversiteden uzaktayken (yani, yaz ve kış tatilleri) izlenmeyen veya az eğitim dönemlerinden önce geldi. Ek olarak, bu sivri uçların meydana geldiği eğitim dönemleri tipik olarak eğitim hacmi ve yoğunluğunda ani artışlarla karakterize edilir. Bu çalışmada nedensel ilişkiler kurmak için doğrudan kanıt bulunmasa da, kış tatili sırasında hareketsizlik dönemleri veya azalan aktivite nedeniyle zayıflamanın yaralanma oranlarındaki artışa katkıda bulunması mümkündür. Benzer bir senaryo, Ağustos başındaki sezon öncesi yaz tatilinden sonra da mümkündür. Antrenman programına uymayan sporcular, üstlenilen yüksek uygulama iş yükleri nedeniyle yılın bu zamanında yaralanmalara karşı özellikle savunmasız olabilir. NCAA Division I kadın voleybolunda, sezon öncesi antrenman süresi yaklaşık üç haftadır ve yaklaşan rekabet sezonu için fiziksel, teknik ve taktiksel olarak hazırlanmak için nispeten kısa bir süredir. Bu sezon öncesi dönemde, sporcuların günde üç kereye kadar antrenman yapması nadir değildir. Azalan kondisyon, yüksek uygulama iş yükleri ile birleştiğinde bu süre boyunca artan yaralanma oranından sorumlu olabilir. Her akademik dönemin başlarında yaralanma oranındaki ani artış için ikinci bir faktör, yüksek dış stres faktörlerine bağlanabilir; bazı araştırmacıların yaralanma insidansı ile ilişkilendirmeye çalıştığı bir faktördür. Evden ayrılma, yeni derslere başlama ve yeni bir takıma katılma gibi dış stres faktörleri ek strese katkıda bulunarak yaralanmalara karşı savunmasızlığın artmasına neden olabilir. Bu çalışmanın sonuçları, yaralanmanın göreceli zamanlaması hakkında benzersiz bir içgörü sağlasa da, önceki araştırmaların sonuçlarını da desteklese de, bu çalışma birkaç sınırlama içermektedir. İlk olarak, çalışmanın sonuçları tek bir ekibin gözlemlerine dayanmaktadır. Bu nedenle, bu bilgileri genellemeye çalışırken dikkatli olunmalıdır. Ek olarak, oyuncular takıma katılıp ayrıldıkça, takımın kompozisyonu dört yıllık dönemde değişti. Son olarak, bu analizde yer alan yaralanma verileri, yaralanmanın yeri ve mekanizması ile sınırlandırılmıştır. Bu nedenle, bu çalışma, yaralanma yeri ve zamanlamasına yalnızca genel bir bakış sağlar. Gelecekteki araştırmalar, kolej kadın voleybolundaki belirli yaralanmaların göreceli zamanlamasını incelemeyi düşünmelidir. Ek olarak, gelecekteki araştırmalar iş yükü, zindelik ve yaralanma arasındaki ilişkileri incelemelidir, çünkü bu bilgiler yaralanmanın önlenmesi / en aza indirilmesi ile ilgili en büyük içgörüyü sağlayabilir.
Sonuç olarak, bu çalışma NCAA kolejindeki kadın voleybol sporcuları ve yaralanmaları hakkındaki mevcut literatürle uyumlu bulguları bildirmektedir. Kolejli kadın voleybol sporcuları özellikle diz, omuz, ayak bileği ve belde akut temassız yaralanmalara karşı hassastır. Bu çalışmanın yeni bir bulgusu, eğitim yılı boyunca yaralanmanın göreceli zamanlamasıyla ilgilidir. Bu çalışmada sunulan veriler, bu sporcuların özellikle erken sezonda ve üniversiteden uzakta geçirilen yaz ve kış tatillerinden döndükten sonra sezon dışı dönemde yaralanmaya duyarlı olduklarını göstermektedir. Sonuç olarak, antrenörler ve uygulayıcılar, voleybol antrenmanı ve diğer antrenman aktiviteleri sırasında meydana gelen akut temassız yaralanmaların sıklığını azaltmak için seans içi ve arası yorgunluğu yönetmeye ve yorgunluk yönetimi stratejilerini kullanmaya dikkat etmelidir. Benzer şekilde, voleybol antrenörleri, güç ve kondisyon personeli ve spor hekimliği personeli, sporcular molalardan döndüklerinde daha düşük iş yüklerinden başlayarak ve kademeli olarak tüm antrenman parametrelerinin uygun antrenman ilerlemelerini (sıklık, hacim ve yoğunluk) oluşturmak için birlikte çalışmalıdır. sporcular yeterince hazırlandıktan sonra daha yüksek iş yükü. Ayrıca, yaralanmaları en aza indirmek ve voleybolla ilgili kondisyon özelliklerini geliştirmek için sporculara yıl boyunca periyodik bir güç ve kondisyon programını takip etme taahhüdü vurgulanmalıdır.
Üniversite Kadın Voleybolunda Yaralanmalar: Dört Yıllık Geriye Dönük Bir Analiz
Christopher J. Sole, Ashley A. Kavanaugh ve Michael H. Stone
